Ο φόβος μας να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας, μάς οδηγεί σε διάφορες αποδράσεις.
Το πιο συνηθισμένο είδος απόδρασης είναι η ταύτιση. Ταύτιση με την πατρίδα, την θρησκεία, την κοινωνία, την φυλή, την οικογένεια, ομάδες, ιδέες και με την συλλογή γνώσεων. Όταν ταυτιζόμαστε με τον σύντροφο, το παιδί, την οικογένεια και όλα τα υπόλοιπα, με μια ορισμένη μορφή δράσης ή αποχής από κάθε δράση, είναι επειδή φοβόμαστε και γι' αυτό αποφεύγουμε να ασχοληθούμε με τα προβλήματα και τις προκλήσεις του εαυτού μας.
Η ενασχόληση με τον εαυτό μας επιφέρει εσωτερική σύγκρουση, την ανάγκη να πάρουμε κρίσιμες και σημαντικές αποφάσεις και αυτό μας φέρνει ενοχές, χαμηλή αυτοεκτίμηση και πόνο.
Γι’ αυτό βρίσκουμε "σημαντικές" αιτίες να ασχοληθούμε, πάντα σύμφωνες με τους κοινωνικούς προγραμματισμούς, οι οποίες θα αποσύρουν την πιο σημαντική ενασχόληση, που είναι η ενασχόληση με τον εαυτό μας. Είναι η μεγαλύτερη ψευδαίσθησή μας, ότι έτσι βοηθάμε τους άλλους, γιατί η αλήθεια είναι ακριβώς αντίθετη.
Η μεγαλύτερη πρόσφορα που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας, στην οικογένειά μας και στην κοινωνία, είναι να είμαστε εμείς οι ίδιοι ισορροπημένοι και ψυχολογικά υγιείς. Όταν κάποιος έχει ψυχολογική ισορροπία είναι ικανός να στηρίξει σωστά τους άλλους και να γίνει το φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση. Όταν αντιθέτως δεν είναι καλά, όχι μόνο δεν μπορεί να βοηθήσει τους άλλους, αλλά θα τους δημιουργήσει προβλήματα και θα χρειαστεί την βοήθειά τους. Ο καθένας μας ψάχνει να βρει ένα σημαντικό για αυτόν ενδιαφέρον, μια σημαντική ιδέα, ένα ιδανικό που συμπλέει με αυτά της κοινωνίας, ώστε να αφοσιωθεί, έχοντας την συνείδησή του ήσυχη ότι κάνει το σωστό. Έτσι ξεφεύγει από το "εγώ" και τον εαυτό του, αλλά πάντα αυτό θα είναι προσωρινό. Με κάθε πρόκληση η οποία θα του θυμίζει τις αδυναμίες του, θα συνεχίσει να έρχεται αντιμέτωπος με τα προβλήματα που βάζει κάτω από το χαλί. Αυτή είναι μια καθαρή μορφή στρουθοκαμηλισμού. Δίνουμε συνεχείς αναβολές στην αντιμετώπιση των προβλημάτων μας. Αναβάλουμε συνεχώς την εξέλιξη και την ευτυχία μας. Η ευτυχία προϋποθέτει εσωτερική γαλήνη και επίγνωση. Και επίγνωση σημαίνει ότι γνωρίζω, την κάθε στιγμή τι σκέπτομαι, πως αισθάνομαι και συνειδητά αποφασίζω για το ποιος θέλω να είμαι απέναντι στην κάθε μου πρόκληση. Ας ξεκινήσουμε τουλάχιστον την αυτογνωσία μας θέτοντας το ερώτημα και συνειδητοποιώντας, το εάν οι προτεραιότητες σε αυτά στα οποία ξοδεύουμε τον χρόνο μας, μας βοηθούν στην εξέλιξή μας και μας δίνουν απάντηση στο ερώτημα: "Ποιο είναι το νόημα στην ζωή μου; Ποιός θέλω να είμαι